VPTZ bestaat dit jaar 40 jaar! In de afgelopen 40 jaar zijn de vrijwilligers(organisaties) van VPTZ van onschatbare waarde geweest. Daarom publiceren wij hier authentieke verhalen van vrijwilligers, mantelzorgers, naasten en verwijzers.
Ukediene is VPTZ-vrijwilliger: ‘Sommige mensen hebben nooit eerder nagedacht over hun eigen overlijden. Als je dan te horen krijgt dat sterven dichtbij komt, staat je wereld stil. Dan stel ik vragen. Mijn vrijwilligerswerk gaat om luisteren en openingen creëren, zodat mensen met de vragen komen waar ze mee zitten.’
Jannie is VPTZ-vrijwilliger: 'Een keer was ik bij een man op zeer hoge leeftijd. Direct na binnenkomst greep hij mijn hand vast als een soort reddingsboei. Urenlang heb ik bij hem gezeten en zijn hand vastgehouden. Ik kende hem niet, maar zijn gebaar greep mij enorm aan. Die kleine momenten kunnen mij enorm raken en ontroeren.'
Jan is vrijwilliger: 'Sommige mensen kunnen je enorm raken. Zo was ik vrijwilliger voor een man die kanker had en manisch depressief was. We hadden een klik. Iedere week scrabbelden we en lachten om kleine dingen. Als ik vertrok zei hij: "Ik had niet gedacht dat ik vandaag zou lachen, maar het is toch gelukt”
Renate was mantelzorger voor haar 90-jarige moeder: ‘Als een geliefde stervende is, heb je je energie hard nodig. Door de vrijwilligers had ik geen zorgen dat ze alleen zou zijn en kon ik s'ochtends thuis rustig opstarten. Ook konden we mijn moeders laatste wens, thuis sterven, vervullen. Dat was een enorme opluchting.'
Aafje beschouwt het als haar taak om er simpelweg te zijn voor de patiënt. Ze biedt een schouder om op te leunen, een luisterend oor en een klankbord. Maar er wordt ook veel gelachen, omdat humor soms lucht geeft aan een moeilijke situatie. Aafje: 'Elke inzet raakt mij op een bijzondere manier.'
Laetitia Schillemans is oncologisch en palliatief verpleegkundige in de eerste lijn en ambassadeur van stichting PaTz. Ze begeleidt mensen in alle fases van hun ziekte. ‘Vrijwilligers zijn niet bang voor emoties of het naderende afscheid. Ze zijn vertrouwd met de dood, stralen rust uit, luisteren en zijn altijd dichtbij.'
Rient is VPTZ-vrijwilliger: 'Het werk voelt heel waardevol. Je kunt lucht brengen in situaties waarin mensen op hun tandvlees lopen. Tegelijkertijd laten mensen wildvreemden bij hun stervende geliefde. Dat is nogal wat. Ik kan het werk emotioneel goed aan. Het zijn niet mijn geliefden en dat maakt het gemakkelijker.'
Astrid Kodde is huisarts, kaderarts palliatieve zorg en medisch adviseur bij stichting PaTz. Regelmatig ziet ze de toegevoegde waarde van vrijwilligers in de palliatieve terminale zorg. 'Als je intensief voor iemand zorgt, moet je kunnen bijtanken. Dat is geen luxe, maar pure noodzaak.'
Morp en zijn vrouw Thea waren gewend om alles zelf te doen. Totdat Thea te horen kreeg dat ze leed aan de ziekte van Kahler. In de laatste fase van haar leven krijgen ze ondersteuning van een vrijwilliger. ‘In het begin voelde ik mij schuldig dat iemand anders de zorg een paar uurtjes overnam, maar uiteindelijk gaf het heel veel rust.’
Amanda is VPTZ-vrijwilliger: ‘Je ziet letterlijk dat het leven eindig is. Je gaat anders naar je eigen leven kijken. Ook heb ik geleerd echt te luisteren. In het hospice draait het niet om je eigen verhaal, maar om dat van de mensen die daar verblijven. Om zo dichtbij iemand te mogen staan in zo’n kwetsbare periode, is heel bijzonder.'
In 1987 werd in Nieuwkoop het Bijna-Thuis-Huis geopend. Destijds was het de eerste hospicewoning in Nederland, gedragen door een handvol vrijwilligers. Inmiddels zijn meer dan 100 vrijwilligers aan deze organisatie verbonden. Zoals Jeanne en Corrie. Zij vieren hun dertigjarige jubileum als vrijwilliger.